Op 4 mei om 19.55 uur gaat de tv op 3.
Wij zijn graag even stil.
Na de laatste klanken van de "last post",
zie ik hoe een 90-jarige
uit zijn rolstoel omhoog komt,
zijn hand aan zijn slaap
en misschien wel voor de laatste keer
zijn maten een eer bewijst.
Ik ben tot tranen toe geroerd,
als ik zie hoe oude veteranen
een nog oudere veteraan ondersteunen,
omdat hij nog een keer een krans wil leggen
voor zijn makkers die hij in de oorlog verloor.
Ik denk even terug
aan mijn opa
die in de oorlog onderduiken moest.
Hij zat in de kelder,
terwijl boven op zijn plek aan tafel
die jonge Duitse soldaat zat
die helemaal niet wilde vechten,
en ook de oorlog niet overleefde.
Ik denk even terug
aan mijn moeder
die twee jaar voor de oorlog geboren werd,
en als zeven jarig meisje
eten naar andere onderduikers bracht.
Ik denk aan hoe het voor haar moest zijn
bij het geluid van overvliegende vliegtuigen,
in de schuilkelder van de school.
Ik denk even terug
aan mijn vader
die geboren is in een "fout" gezin
en vanaf zijn negende niet meer bij zijn ouders mocht zijn.
Ik denk aan mijn vader
die zich zijn hele leven
rot voor geschaamd heeft
voor hoe zijn ouders dachten.
Ik denk even terug
en realiseer mij
dat twee minuten te kort zijn voor al mijn gedachten.
Ik hoop dat over 50 jaar
mijn kinderen nog steeds
2 minuutjes stil willen zijn.
Misschien niet om te herdenken,
maar wel uit respect!
