Toost op de ouders van toen

En dan ineens...         
een verdrietig bericht.
De moeder van een klasgenoot van toen,
is nu overleden.
Niet een klasgenoot van mij.
Nee, een klasgenoot van 18 jaar.
Ik word verdrietig,
om dit overlijden,
maar ook                                           
omdat zij niet de eerste ouder is.
Meerdere klasgenoten van toen
hebben nu nog maar een ouder.
Het beknelt me.           
De wetenschap dat mijn generatie
nu aan de beurt lijkt te zijn.
                                                        
Ik slik.
Ik schenk een borrel in
en doe in stilte een toost
op alle ouders
die er nu niet meer zijn.