Winnaar

17 jaar is ze.
en ze deed mee
aan de clubwedstrijden
van haar sport.
Universele gevechtssport.
Ze werd laatste.
En ze baalde.
Want ze werd laatste.

En wij?
Wij waren mega trots.
Wij zagen een meisje
die als een danseres
haar oefeningen deed.
Wij zagen een meisje
die haar hele serie
kon onthouden.
Wij zagen een meisje
die zonder handen
vanuit kleermakerszit
kon opstaan.
Wij zagen een meisje
die op een been kon staan.
Wij zagen een meisje
die haar evenwicht
weer onder controle heeft.

We denken terug aan 5 jaar geleden.
Aan het meisje
die een hersentumor liet verwijderen.
En aan de operatie
waarna ze alles opnieuw moest leren.
Lopen.
Fietsen.
Huppelen.
Rennen.
Plassen.
We denken terug aan
hoe veel ze  vergat.
Hoe haar evenwicht was.
Haar coördinatie.

17 jaar is ze.
En ze deed mee
aan de clubwedstrijden
van haar sport.
Universele gevechtssport.

Zo ver was ze nooit gekomen.
Zonder moed.
Zonder doorzettingsvermogen.

17 jaar is ze.
En ze deed mee
aan de clubwedstrijden
van haar sport.
Universele gevechtssport.
Ze werd laatste.
En ze baalde.
Want ze werd laatste.

En ik?
Ik ben zo trots.
Megatrots.
Voor mij is ze de kampioen.

Tijdens de wedstrijd
kijk ik even opzij.
Naar dat andere kind
dat ook zo geleden heeft
onder deze moeilijke tijd
van haar grote zus.
Ik zie kleine zus.
Ze straalt.
Ze is trots.
Zo trots
op wat haar grote zus bereikt heeft!

Man man, ik ben trots
op allebei mijn meiden.