Respect

Om 8.00 uur kom ik aan op het kinderdagverblijf waar ik locatie-manager ben.
Shit, ……zieken.
Ik werp een blik op onze lijst met invallers. Allemaal bezet.
Ik doe een oproep binnen onze organisatie of iemand nog een leidster over heeft.
Niks.
Er zit niets anders op dan mijn mouwen op te stropen en zelf de groep op te gaan,
samen met een invaller.
We hebben pech, op deze groep hadden we met zijn drieën moeten staan,
we doen het met zijn twee.

Wie zijn er vandaag?
Nog niet helemaal zindelijk Peter.
In de ochtend gaat het goed.
Als hij echter uit bed komt na zijn tukje
zie ik aan zijn manier van lopen dat een ongelukje
niet te vermijden was.
Als ik zijn onderbroek naar beneden trek,
prijkt daar in het midden ook een mooie drol.

Verwende Wendy is er pas.
Wendy is mamma’s prinses.
Wendy bepaalt wat er thuis gebeurt.
God, wat kan Wendy een keel opzetten zeg,
als ze niet meteen haar zin krijgt.

7 babies die vandaag 2 of 3 flessen kregen,
en dus ook 21 x verschoond moesten worden.
Fruithapjes, boterhammen met appelstroop
en cracotte met smeerkaas.
3 dreumessen die alles overhoop halen.
3 peuters met wie je zo veel lol kan hebben.
150 snotneuzen.
500 tranen.
100 knuffels.
300 kusjes.

Ik deed vandaag het hoognodige. Geen tussentijdse oudergesprekken.
Geen overleg. Geen schriftjes. Geen verjaardagsmuts.
Geen knutsels.

Ik heb genoten van de glimlachen.
Maar ook een gebroken rug.
Wat heb ik een RESPECT voor al die leidsters,
Die jullie kinderen zo liefdevol verzorgen!