Heimwee naar Evia
Amper 4 dagen thuis overviel me dat gevoel. Heimwee.
Terwijl ik over de doorgaande weg in onze wijk reed merkte ik dat alles zo wijds is. Je ziet zo veel huizen, zoveel weg, zoveel lantaarns. Zoveel......zoveel van alles.
Na elke vakantie in het door de zon verdroogde Griekenland viel het mij op dat Nederland zo groen is. Dit jaar is mijn mening voor het eerst anders. We hebben 2 prachtige weken door gebracht in bossen; pijnboombossen, platanenbossen, olijfbomenbossen, denneboombossen en ga zo maar door. We reden op wegen voor 2 richtingsverkeer, wegen die nauwelijks breder zijn dan een rijbaan in Nederland.
Het groen om ons heen bracht mij zoveel rust.
De warmte gaf mij meer energie en verdreef de kou uit mijn gewrichten.
Ik ben nog nooit zo bruin thuisgekomen. Moest ik de afgelopen 49 jaar mij met factor 50 insmeren om er niet als een rode kreeft uit te zien, dit jaar heb ik mij maar één keer ingesmeerd. Mijn melkwitte benen zijn eindelijk een soort van bruin. Niet mooi bruin maar gebroken wit bruin, voor mij al een hele beleving.
De muggen die van mij zijn gaan houden sinds ik suikerziekte had lieten mij nu meestal met rust. De enkele mug die het aandurfte mij te steken en wat bloed op te zuigen kotste al gauw mijn, door medicijnen vergiftigde, bloed uit of stierf een pijnlijke dood.
Ik, die allergisch is voor wespensteken, redde een wesp uit het zwembad en keek toe hoe hij, heel koddig, zichzelf droogde. En ik genoot.
Tuurlijk ben ik blij om bij man en jongste kind terug te zijn, die heb ik best wel gemist.
Maar binnen een dag sloegen de klamme Nederlandse warmte, de koude wind en de regenbuien alle vers opgebouwde energie weer uit mijn lijf.
Ik heb heimwee, naar mijn barman Rigas, naar het zwembad, naar de gastvrijheid en naar de 50 tinten groen van Noord-Evia.
Terwijl ik over de doorgaande weg in onze wijk reed merkte ik dat alles zo wijds is. Je ziet zo veel huizen, zoveel weg, zoveel lantaarns. Zoveel......zoveel van alles.
Na elke vakantie in het door de zon verdroogde Griekenland viel het mij op dat Nederland zo groen is. Dit jaar is mijn mening voor het eerst anders. We hebben 2 prachtige weken door gebracht in bossen; pijnboombossen, platanenbossen, olijfbomenbossen, denneboombossen en ga zo maar door. We reden op wegen voor 2 richtingsverkeer, wegen die nauwelijks breder zijn dan een rijbaan in Nederland.
Het groen om ons heen bracht mij zoveel rust.
De warmte gaf mij meer energie en verdreef de kou uit mijn gewrichten.
Ik ben nog nooit zo bruin thuisgekomen. Moest ik de afgelopen 49 jaar mij met factor 50 insmeren om er niet als een rode kreeft uit te zien, dit jaar heb ik mij maar één keer ingesmeerd. Mijn melkwitte benen zijn eindelijk een soort van bruin. Niet mooi bruin maar gebroken wit bruin, voor mij al een hele beleving.
De muggen die van mij zijn gaan houden sinds ik suikerziekte had lieten mij nu meestal met rust. De enkele mug die het aandurfte mij te steken en wat bloed op te zuigen kotste al gauw mijn, door medicijnen vergiftigde, bloed uit of stierf een pijnlijke dood.
Ik, die allergisch is voor wespensteken, redde een wesp uit het zwembad en keek toe hoe hij, heel koddig, zichzelf droogde. En ik genoot.
Tuurlijk ben ik blij om bij man en jongste kind terug te zijn, die heb ik best wel gemist.
Maar binnen een dag sloegen de klamme Nederlandse warmte, de koude wind en de regenbuien alle vers opgebouwde energie weer uit mijn lijf.
Ik heb heimwee, naar mijn barman Rigas, naar het zwembad, naar de gastvrijheid en naar de 50 tinten groen van Noord-Evia.
