Het is toch niet te geloven....
Het is echt ongelooflijk. Dit bestaat gewoon niet. Maar toch is het waar.
Dochterlief werd ziek. Ze begon te hoesten en te proesten. te snotteren en kreeg pijn in de keel.
Om mijzelf maakte ik mij geen zorgen. Ik slik een hele batterij medicijnen, ik ben overal tegen beschermd.
Na een paar dagen wilde dochterlief naar de huisarts. Ze vertrouwde het niet. En ze had gelijk. Bronchitus.
De antibiotieken werden ingezet en zondag knapte dochterlief op.......
.....en begon ik te hoesten, te proesten, te snotteren en kreeg pijn in de keel.
Vanwege mijn geweldige gezondheid besloot ik maandag meteen mijn huisarts met een bezoek te vereren.
Ze tempte me, ze luisterde, ze klopte. Zo te horen geen longontsteking of bronchitis. Ik hoest ook amper van dat vieze gekleurde slijm op. "Maar", zei de huisarts, "als het donderdag nog niet verbeterd is of slechter gaat wil ik je donderdag weer zien."
Drie maal raden waar ik vandaag zat. Juist, op de onderzoekstafel bij de huisarts.
Ik hoest nog steeds, soms vanuit mijn tenen, soms tot de tranen over mijn wangen lopen, soms een kriebelhoest en soms komt de halve maaltijd mee. Slapen lukt niet. Ik ben doodmoe. Ik heb pijn aan de linkerflank. FLANK???? Ja, dat is de bovenkant van je zij, naast je borst. Mijn temperatuur schommelt alle kanten op. Naast mijn bed staat een emmer vol met tissues.
"Ook jij moet aan de antibiotieken", zegt mijn huisarts, "en als het maandag nog niet beter is laten we foto's maken."
Het is toch niet te geloven.
Ik ga naar de apotheek om mijn antibiotica te halen.
"Oh nee, heb je haar weer." begroet de apothekersassistent mij. Ik kom hier zo vaak dat we elkaar inmiddels plagen.
Een ander klant mompelt sarcastisch hardop :"Zo, die doet aan klantenbinding." Ik grinnik en roep de assistent achterna:
"Hé, door mij hebben jullie allemaal nog werk hè."
Dochterlief werd ziek. Ze begon te hoesten en te proesten. te snotteren en kreeg pijn in de keel.
Om mijzelf maakte ik mij geen zorgen. Ik slik een hele batterij medicijnen, ik ben overal tegen beschermd.
Na een paar dagen wilde dochterlief naar de huisarts. Ze vertrouwde het niet. En ze had gelijk. Bronchitus.
De antibiotieken werden ingezet en zondag knapte dochterlief op.......
.....en begon ik te hoesten, te proesten, te snotteren en kreeg pijn in de keel.
Vanwege mijn geweldige gezondheid besloot ik maandag meteen mijn huisarts met een bezoek te vereren.
Ze tempte me, ze luisterde, ze klopte. Zo te horen geen longontsteking of bronchitis. Ik hoest ook amper van dat vieze gekleurde slijm op. "Maar", zei de huisarts, "als het donderdag nog niet verbeterd is of slechter gaat wil ik je donderdag weer zien."
Drie maal raden waar ik vandaag zat. Juist, op de onderzoekstafel bij de huisarts.
Ik hoest nog steeds, soms vanuit mijn tenen, soms tot de tranen over mijn wangen lopen, soms een kriebelhoest en soms komt de halve maaltijd mee. Slapen lukt niet. Ik ben doodmoe. Ik heb pijn aan de linkerflank. FLANK???? Ja, dat is de bovenkant van je zij, naast je borst. Mijn temperatuur schommelt alle kanten op. Naast mijn bed staat een emmer vol met tissues.
"Ook jij moet aan de antibiotieken", zegt mijn huisarts, "en als het maandag nog niet beter is laten we foto's maken."
Het is toch niet te geloven.
Ik ga naar de apotheek om mijn antibiotica te halen.
"Oh nee, heb je haar weer." begroet de apothekersassistent mij. Ik kom hier zo vaak dat we elkaar inmiddels plagen.
Een ander klant mompelt sarcastisch hardop :"Zo, die doet aan klantenbinding." Ik grinnik en roep de assistent achterna:
"Hé, door mij hebben jullie allemaal nog werk hè."
Thuis neem ik de eerste 2 pillen en kijk in mijn grote weekpillendoos of de rest van de pillen er nog bij passen.
Het lukt. HET IS TOCH NIET TE GELOVEN!
Het lukt. HET IS TOCH NIET TE GELOVEN!