Vorig jaar augustus heeft de 14-jarige Kim na een leuke dag op het strand een verschrikkelijk naar auto-ongeluk. Haar tweelingzus ziet het gebeuren. De familie van Kim ondergaat een afschuwelijke periode, tussen hoop en vrees om uiteindelijk de boodschap van het ziekenhuis te krijgen dat ze niks meer voor Kim kunnen doen.Kim is in een coma terecht gekomen en na maanden er nog niet uit. Ze heeft NAH. Niet Aangeboren Hersenletsel.
In Nederland kom je dan uiteindelijk in een verpleegtehuis terecht, naast stervende mensen en andere zieke bejaarden. Als ouders wil je je kind daar niet hebben.
Vrienden en collega's steken de koppen bij elkaar en vragen hoe ze de ouders van KIm kunnen helpen.
"We willen ons kind graag thuis verzorgen," is het antwoord, maar daar is heel veel voor nodig.
Samen met de vrienden en collega's werd de stichting Care for Kim opgericht.
Care for Kim ging geld inzamelen. Dat deden ze zo goed dat er veel gedaan kon worden.
Aan het huis is een verpleegunit voor Kim gebouwd en sinds een paar maanden is Kim thuis.
Kim ligt nog in coma maar haar hartslag en bloeddruk zijn stabieler geworden. Het lijkt ietsje beter met Kim te gaan.
Een vriendin van mij benaderde mij om samen in Noordwijk een Pietenhuis op te zetten. Kinderen konden deze bezoeken en kregen een leuke activiteit aangeboden, ouders werd om een kleine bijdrage voor Care for Kim gevraagd.
Mijn dochter heeft na haar "hersentumoroperatie" ook NAH. Gelukkig heel weinig, maar ik draag deze mensen en Kim een warm hart toe.
Afgelopen weekend en woensdag heb ik in het Pietenhuis vertoefd. Kinderen laten kleuren en knutselen, samen met de kinderen veel te veel pepernoten gegeten en woensdag eierkoeken versierd.
En vooral veel genoten van die koppie's als blijkt dat je de klei (marsepein) op mag eten, of als de verf uit die tube gewoon heel lekker smaakt maar ook prima is om snoep mee te plakken.
De grote ogen toen ik de bruine marsepein verwarde met poep en het vervolgens in mijn mond stopte.
Heerlijke reactie's.
Maar het mooist van al vond ik het bezoek van Kim.
In een aangepaste rolstoel kwam zij met haar ouders langs. En het leek net of Kim door had waar ze was. En of ze ervan genoot.
De stichting heeft inmiddels veel geld ingezameld.
Daarom hebben de ouders van Kim besloten om andere ouders met een kind met NAH te willen helpen.
Prachtig vind ik dat, ondanks hun eigen verdriet anderen willen ondersteunen.
Dus als je nog wat over hebt, voor Kim en alle andere kinderen met NAH, kijk dan even op de website...
