De (reuma)-ontstekingen vieren feest in verschillende gewrichten. Zo erg dat ik niet meer kon lopen zonder het uit te gillen van de pijn. Mijn gezin begeleidt mij naar bed en probeert mij zo goed en kwaad als het kan in bed te installeren. Ondertussen werkt elke spier in mijn lichaam tegen. Naar het toilet gaan is een martelgang geworden.
Dinsdag bellen we het ziekenhuis, de pijn is te erg. We overleggen en er wordt besloten om morfine in te zetten, maar dat moet ik met mijn huisarts af stemmen omdat zij mij zal moeten controleren.
Ik bel met de huisarts en doe mijn verhaal. Ze schrijft morfine voor. En laxeermiddel en een maagbeschermer.
Ik vraag of er een hoog/laagbed geregeld kan worden. Geen probleem.
"Kan ik nog wat anders voor je doen?" vraagt zij. "Ja," antwoord ik, "Ik wil graag pizza eten."
Grinnikend hangt de huisarts op en ik doezel weer weg in mijn pijn.
Een half uurtje later word ik wakker omdat iemand over mijn hoofd aait. Geheel onverwachts staat mijn huisarts naast me. Ze bekijkt de ontstekingen, geeft wat tips en zegt:"Jij verdient echt een pizza."
Vanavond lig ik in mijn ziekenhuisbedje, stoned als een garnaal, maar met minder pijn, te genieten van mijn pizza.
Wat kan het leven soms goed zijn.