Strandbelevenissen

"Ga je mee naar het strand?" vraagt mijn wederhelft. Het is lekker weer dus ondanks dat ik net lag te kokhalzen van vermoeidheid bij het stofzuigen zeg ik ja. Ik verwissel mijn huisbroek voor een keurige zwarte spijkerbroek en het hemdje dat niets te raden over laat voor een nette blouse. We rijden naar Noordwijk. De lucht is strakblauw, er staat weinig wind en het zonnetje schijnt. De net nieuwe winterjas gaat al gauw uit en bungelt over mijn arm. We wandelen naar de waterlijn en het eerste wat we zien is een schilderij gemaakt in het zand waar bij elkaar gezochte schelpen en krabbetjes liggen te pronken. De maker van dit kunstwerk, een jongentje van een jaar of zes, komt al gauw met blote natte voeten uit het water om toelichtinging te geven wat hij allemaal gevonden heeft. We geven hem complimenten en hij glundert. Dan komt er een grote hond aan, hij snuffelt aan de schelpen. "Het is niet eetbaar!" brult het jongentje tegen de hond. Als antwoord daarop laat de hond zijn gat zakken en bakent met een gerichte urinestraal het schilderij af, het knulletje bedrempelt achterlatend.
Zo wandelen eega en ik 48 minuten lang, voor mij een wereldrecord sinds de reuma zich bij mij openbaarde.
We genieten van zon, zee en strand en mijmeren over de volgende zomervakantie.
Als we het strand aflopen komt er net een stel met een knulletje van bijna 2 het strand oplopen. Althans, het stel wel. Het knulletje staat in het zand bij het hek tegen de duin te scheppen. Net bij dat stuk waar vele hondendrollen liggen. Zijn pa roept hem droog toe: "Kom je naar het strand, dan kan je in het zand scheppen in plaats van in de hondendrollen. Kennelijk vindt het manneke zand aantrekkerlijker klinken dan hondendrollen. Met z'n schep over zijn schouder en op regenlaarsjes dribbelt hij toch maar achter zijn ouders aan, Pubbie en eega vertederd achterlatent. Ik kan haast niet wachten op mijn kleinkinderen. Het is dat mijn meiden nog zo jong zijn.......